«Αυξημένα κατά 47%, σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών που καταγράφηκαν φέτος στην Ελλάδα, με μία στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού.» ( Πρόσφατα στοιχεία της γραμματείας Ισότητας)
Στη ζωή μου κατάλαβα ότι πιο εύκολα αντικρίζω τον θάνατο απ’ ό,τι τον πόνο.
Ο θάνατος είναι τελεσίδικος, μη αναστρέψιμος και η θλίψη που σου προκαλεί σιγά-σιγά μειώνεται με τον καιρό.
Ο πόνος, όμως, μου δίνει την αίσθηση ότι είναι πάντα εκεί, συνεχής, αδιάκοπος, αδιάλειπτος, να με κατατρέχει και να με στοιχειώνει.
Το δεύτερο που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι οι άνθρωποι θυμούνται τον πόνο που έχουν υπομείνει, πολύ περισσότερο από την αγάπη που τους έχει δοθεί. Σκεφθείτε:
Τι μένει από ένα φιλί; Μια ανάμνηση που με τον καιρό ξεθωριάζει. Τα τραύματα, όμως, αφήνουν τα σημάδια τους που μένουν εκεί για πάντα.
Δεν θα αναφερθώ στα αιτία που οδηγούν κάποιον να σηκώσει το χέρι του σε μια γυναίκα.
Αυτό είναι θέμα ψυχιάτρων. Θέλω να αναφερθώ στα θύματα, τους θύτες, αλλά και σε αυτούς που τους καλύπτουν.
Μια γυναίκα, που βρέθηκε και αντιμετώπισε καταστάσεις σαν κι αυτές, μου είπε ότι παγιδεύτηκε σε μια τέτοια σχέση επειδή υπήρξε μια κλιμάκωση στη συμπεριφορά του άνδρα που λειτούργησε σαν μιθριδατισμός.
Άρχισε με φραστικές επιθέσεις πριν καταλήξει, αργότερα και σταδιακά, στη σωματική βία.
«Αν ήταν από την αρχή βίαιος θα είχα φύγει αμέσως», μου είπε. Αυτό μου φέρνει στο μυαλό την αντίδραση του βατράχου. Ριξ´ τον σε νερό που βράζει και θα πηδήξει αμέσως έξω. Βάλ’ τον μέσα στο νερό και ανέβαζε τη θερμοκρασία σιγά-σιγά.
Θα παραμείνει στην κατσαρόλα μέχρι να βράσει και να πεθάνει. Ε, λοιπόν, μη γίνετε βάτραχοι.
Μην περιμένετε κάποιος να σας κακοποιήσει επανειλημμένα μέχρι να το πάρετε απόφαση. Αρκεί μόνο μια φορά. Μην τον αφήσετε να τη γλιτώσει.
Τότε θα ξέρει ότι μπορεί να σας συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο ξανά και ξανά – και αυτό θα γίνει μόνιμο.
Μην αυταπατάστε και προσπαθείτε να δικαιολογηθείτε ότι είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι.
Ένας καλός και τρυφερός που σας αγαπάει και ενδιαφέρεται, και κάποιες στιγμές ένα καθίκι που δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του και φθάνει στο σημείο να σηκώνει χέρι και να σας χτυπάει.
Μη γελιέστε.
Είναι μόνο ο δεύτερος. Στις άλλες περιπτώσεις απλώς φοράει μια μάσκα για να κρύβει το απαίσιο πρόσωπό του και τις εξίσου απαίσιες πράξεις του.
Δεν υπάρχει τρόπος να κολλήσουν ποτέ τα κομμάτια σας που σκόρπισε στο πάτωμα. Όσα συγνώμη και αν σας πει.
Δεν τα εννοεί.
Εσείς που τολμάτε να σηκώνετε το χέρι…Το έγκλημα είναι μόνο δικό σας. Η ντροπή είναι αποκλειστικά δική σας. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και δεν θα τη βρείτε πουθενά όσο κι αν ψάξετε, όποιον κι αν ρωτήσετε.
Εσείς που προστατεύετε τους θύτες…
Το να ρίχνετε το φταίξιμο στα θύματα, σε μια προσπάθεια συμψηφισμού, απλά καλύπτετε με μια μάσκα το πρόσωπο του κακού.
Και αυτό σας κάνει το ίδιο ενόχους. Ή θα τολμήσετε να φωνάξετε και να καταγγείλετε τους εγκληματίες ή θα σας πάρει ο διάολος μαζί τους.
Κι εσύ, το θύμα…Δεν έχεις δικαίωμα στη σιωπή.
Αυτό χάθηκε από τη στιγμή που κάποιος άλλος σου επέβαλε να σωπάσεις. Μη φοβάσαι την ντροπή.
Να ξέρεις ότι η αξιοπρέπεια κάποιου μπορεί να τραυματιστεί και στιγμιαία επώδυνα να ευτελιστεί.
Αλλά ποτέ δεν θα χαθεί, εκτός αν εσύ την παραδώσεις.
Comentários