1519Οι γενοκτονίες στην Αμερική

Μέσα σε 25 χρόνια από το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου στην Αμερική, δηλαδή μέχρι το 1517, οι Ισπανοί είχαν κατακτήσει τα περισσότερα νησιά της Καραϊβικής και είχαν δημιουργήσει μια επίγεια κόλαση για τους υποταγμένους ιθαγενείς. Ήταν άπληστοι και αδίστακτοι και κυβερνούσαν με θηριώδη σκληρότητα, αναγκάζοντας τους ιθαγενείς να δουλεύουν ασταμάτητα σε ορυχεία και φυτείες, σκοτώνοντας τους με την παραμικρή αντίσταση ή διαμαρτυρία, συχνά βασανίζοντας τους για διασκέδαση και παραδειγματισμό. Οι Μεγάλες Αντίλλες (Κούβα, Ισπανιόλα, Τζαμάικα) είχαν 1,5 εκατομμύριο αυτόχθονες όταν έφτασε ο Χριστόφορος Κολόμβος. Το 1550 δεν είχε απομείνει ούτε ένας Ινδιάνος σ’ αυτά τα νησιά. Για να αναπληρώσουν το κενό, οι Ισπανοί και αργότερα οι υπόλοιποι Ευρωπαίου έφερναν αφρικανούς σκλάβους.

Την πρώτη γενοκτονία κατά των κατοίκων στην Καραϊβική ακολούθησε αυτή των Αζτέκων από τον Κορτέζ που έφτασε από την Κούβα στο Μεξικό, στην ανατολική πλευρά της αυτοκρατορίας το 1519. Αν ήξεραν οι Αζτέκοι τι συνέβαινε στην Καραϊβική, ίσως να προφυλασσόταν. Όμως δεν είχαν την παραμικρή ιδέα και τελικά πλήρωσαν την στενή τοπικιστική αντίληψη περί του κόσμου. Όταν είδαν μια ομάδα παράξενα ντυμένων ανθρώπων με λευκό δέρμα, έντονη τριχοφυΐα και παράξενα ρούχα, οι οποίοι βρωμούσαν απίστευτα, να ζητάνε συνάντηση με τον αρχηγό τους υποστηρίζοντας ψευδώς πως ήταν απεσταλμένοι του βασιλιά της Ισπανίας (στην πραγματικότητα ήταν μια αποστολή άπληστων τυχοδιωκτών) καθόλου δεν υποψιάστηκαν τα κίνητρά τους. Ο Κορτέζ κατάφερε να πιάσει αιχμάλωτο τον βασιλιά, να πείσει λαούς που ήταν υποταγμένοι στους Αζτέκους να επαναστατήσουν και σε λίγα χρόνια υπέταξε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Οι ιθαγενείς βρέθηκαν υπόδουλοι των πιο αδίστακτων καθαρμάτων.

Δέκα χρόνια μετά την εισβολή του Κορτέζ στο Μεξικό, έφτασε ένα άλλος Ισπανός, ο Πιζάρο στις ακτές της αυτοκρατορίας των Ίνκας, με μόλις 168 άνδρες. Οι Ίνκας δεν γνώριζαν τίποτε για την τύχη των Αζτέκων και ο Πιζάρο κατάφερε να στρέψει τον λαό κατά της ελίτ και να πάρει την εξουσία προτού καταλάβουν τι τους γίνεται. Και οι Ίνκας είχαν την τύχη των Αζτέκων και των κατοίκων της Καραϊβικής. Και αργότερα την ίδια τύχη θα έχουν οι ιθαγενείς στην Βραζιλία από τους Πορτογάλους και οι κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής από Άγγλους, Γάλλους και Ολλανδούς. Μέχρι το 1650 το 90% των ιθαγενών της νέας ηπείρου -για τους Ευρωπαίους- είχαν εξαλειφθεί. Εκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών πέθαναν είτε από τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας είτε από την κακοποίηση είτε από τις αρρώστιες όπως ευλογιά και γρίπη που έφερναν μαζί τους οι κατακτητές και στις οποίες ο οργανισμός τους ήταν αμάθητος και απροστάτευτος. Και δεν ήταν ο θάνατος το χειρότερο.

Το χειρότερο ήταν ότι τους έκλεβαν σε μία μέρα την ζωή ολόκληρη. Τους έπαιρναν τα παιδιά, τους αγαπημένους, την καθημερινότητα, την ιστορία και τους ανάγκαζαν να εργάζονται ασταμάτητα μέχρι να πεθάνουν με μοναδική ελπίδα έναν γρήγορο και σύντομο θάνατο γι’ αυτούς και τους δικούς τους.

https://hallofpeople.com/