1702 Διατλαντικο Δουλεμπόριο

Το 1702 ένα πλοίο με το όνομα Αετός ξεκίνησε για ένα ακόμη ταξίδι από την Γαλλία στην Αφρική. Ο καπετάνιος είχε έγγραφη άδεια από την Ισπανική κυβέρνηση για εμπορία νέγρων και σύμβαση με την Γαλλική κυβέρνηση η οποία είχε παραχωρήσει -αντί σεβαστού αντιτίμου- το πολεμικό πλοίο με το εκπαιδευμένο πλήρωμα. Στην Γουινέα ο καπετάνιος πρόσφερε σε συνεργάτη φύλαρχο χάλκινες χύτρες, πολύχρωμα υφάσματα, καπέλα με φτερά και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα και κομψοτεχνήματα. Εκείνη την ώρα σε ένα χωριό της Αφρικής μάνες θήλαζαν τα μωρά τους, παιδιά έτρεχαν στους κάμπους, ηλικιωμένοι λιαζόταν, άνδρες έσπερναν χωράφια ή κυνηγούσαν στο δάσος. Μετά την επιδρομή των ανδρών του φυλάρχου υπό την εποπτεία των λευκών, οι κάτοικοι του χωριού όπως και άλλων διπλανών χωριών βρέθηκαν αλυσοδεμένοι στο αμπάρι του πλοίου. Ο στόχος των δουλεμπόρων ήταν να στοιβάξουν όσο το δυνατόν περισσότερους. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά για 2 με 4 μήνες που διαρκούσε το ταξίδι για Αμερική, ζούσαν σε απάνθρωπες συνθήκες πείνας και δίψας, δεμένοι με αλυσίδες μεταξύ τους και με λιγότερο χώρο ο καθένας τους από ότι σε ένα φέρετρο, ασφυκτιώντας από την έλλειψη οξυγόνου και τη βρώμα των ίδιων τους των περιττωμάτων. Κάθε ώρα της ημέρα οι μισοί έπρεπε να στέκονται για να μπορούν οι άλλοι μισοί να είναι ξαπλωμένοι και να κοιμούνται. Πολλοί πέθαιναν (περίπου το 1/5) και πολλοί προσπαθούσαν να αυτοκτονήσουν αν έβρισκαν ευκαιρία οπότε μετά τη μέση του ταξιδιού οι εναπομείναντες αποκτούσαν περισσότερο χώρο κι οξυγόνο.

ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ

Όσοι επιβίωναν το ταξίδι πουλιόταν για να δουλεύουν και να κακοποιούνται μέχρι θανάτου σε φυτείες, ορυχεία και οικίες χωρίς ποτέ να ξαναβλέπουν τα παιδιά ή τους αγαπημένους τους. Σαν τον «αετό» υπήρχαν εκατοντάδες άλλα πλοία που ακολουθούσαν το συγκεκριμένο τρίγωνο: Μετέφεραν στην Αφρική υφάσματα, σιδερικά και όπλα (τα οποία χρησιμοποιούσαν οι αφρικανοί συνεργάτες για να συλλαμβάνουν τους δούλους) και πήγαιναν στην Αμερική να πουλήσουν τους δούλους. Στις αποικίες του Νέου Κόσμου υπήρχε μεγάλη έλλειψη εργατικών χεριών καθώς οι Ευρωπαίοι είχαν εξολοθρεύσει τους ιθαγενείς και χρειάζονταν σκλάβους για τις φυτείες τους. Στην Αμερική τα πλοία φόρτωναν ζάχαρη και άλλα αποικιακά προϊόντα τα οποία πουλούσαν στην Ευρώπη από όπου θα ξεκινούσαν και πάλι για Αφρική. Υπολογίζεται πως από τον 17ο μέχρι και 19ο αιώνα η ζωή τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων ανθρώπων διαλύθηκε με την βίαιη μεταφορά τους στην Αμερική ενώ ακόμη 2 εκατομμύρια πέθαναν κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Οι Πορτογάλοι αρχικά, ύστερα οι Ολλανδοί και οι Ισπανοί και τελικά οι Βρετανοί αναδείχτηκαν στους κυριότερους μεταφορείς δούλων. Όταν εξαλείφθηκε ο πληθυσμός στα δυτικά παράλια οι δουλέμποροι προχώρησαν προς την κεντρική Αφρική. Εκατομμύρια πέθαναν από τους πόλεμους που έγιναν για αναζήτηση νέων σκλάβων και στο ταξίδι από το εσωτερικό της Αφρικής προς τις ακτές όπου περίμεναν οι δουλέμποροι.

ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΚΛΑΒΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΔΟΧΩΡΑ

Μεγάλες περιοχές της Αφρικής ερήμωσαν λόγω του δουλεμπορίου με την μεγάλη πλειοψηφία των σκλάβων να μεταφέρονται σε Καραϊβική και Νότια Αμερική όπου οι συνθήκες στις φυτείες ήταν ιδιαίτερα σκληρές και το ποσοστό θανάτου τόσο υψηλό ώστε δεν μπορούσαν να διατηρήσουν τον πληθυσμό τους χωρίς νέες εισαγωγές από την Αφρική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε αντίθεση, είχε έναν αυτοσυντηρούμενο πληθυσμό σκλάβων για περισσότερο από ένα αιώνα, με τα παιδιά των σκλάβων να αντικαθιστούν τους γονείς τους γνωρίζοντας την ζωή μόνο υπό σκλαβιά.

Ο θεσμός της δουλείας καταργήθηκε το 1833 στην Βρετανική αυτοκρατορία, το 1856 στις Ηνωμένες πολιτείες, το 1886 στη Κούβα, το 1888 στη Βραζιλία. Δουλέμποροι ωστόσο συνέχισαν να εξασκούν παράνομα το εμπόριο σκλάβων –σε διαρκώς μειούμενη κλίμακα- μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα.

https://hallofpeople.com/