Αφιέρωμα τους ήρωες της Ελληνικής επανάστασης του 1821..14..
- Κων/να Σαραντοπούλου
- Apr 6
- 11 min read
Updated: Apr 7
Ιωάννης Καποδίστριας
Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας: Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 – Ναύπλιο 9 Οκτωβρίου ή 27 Σεπτεμβρίου, με το Ιουλιανό ημερολόγιο, 1831) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα πρώτοςκυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική περίοδο και ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση γι” αυτό και αναμείχθηκε με την πολιτική ήδη από το 1803, οπότε και διορίστηκε γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία. Εκεί ανέλαβε σημαντικές θέσεις καταφέρνοντας να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1815 έως το 1822, οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821. Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τους τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα τη δολοφονία του στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. Η οικονομική κρίση η απόρριψη των αγγλικών και γαλλικών οικονομικών προτάσεων εκ μέρους του, οδήγησαν τις δύο τελευταίες «προστάτιδες δυνάμεις» να οργανώσουν τη δολοφονία του ρωσόφιλου Καποδίστρια, χρησιμοποιώντας τους Υδραίους και τους Μανιάτες.Χαρακτηριστικό είναι ότι τα έγγραφα του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, παραμένουν μέχρι σήμερα (Σεπτέμβριος 2014) απόρρητα, διάρκεια που είναι ασυνήθιστα μεγάλη.[3] Ως κυβερνήτης της Ελλάδας προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου της πολιτείας, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Επίσης, αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση.
Νικόλαος Σκουφάς
Ο Νικόλαος Σκουφάς (1779-1818) ήταν ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρείας μαζί με τον Εμμανουήλ Ξάνθο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. Γεννήθηκε το 1779 και καταγόταν από το Κομπότι της Άρτας. Το επίθετο Σκουφάς προήλθε από το προηγούμενο του επάγγελμα ως κατασκευαστής σκούφων.
Το 1779 γεννήθηκε στο Κομπότι της Άρτας από γονείς «μεσαίας τάξης», ο πατέρας του λεγόταν Κουμπάρος αλλά ο ίδιος ασχολούμενος με την κατασκευή σκουφιών (πίλων) έλαβε αργότερα το προσωνύμιο Σκουφάς με το οποίο και καθιερώθηκε[1].
Το 1813, ο Σκουφάς βρισκόταν στη Ρωσία, όπου και εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, ασκώντας χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία το παλαιό επάγγελμά του. Με αυτόν τον τρόπο, του δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστεί με τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τονΕμμανουήλ Ξάνθο, μετέπειτα συνιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, η οποία ιδρύθηκε το έτος 1814, ύστερα από πρόταση του Σκουφά. Ο Σκουφάς διέθετε επαναστατική προπαίδεια: ήταν προκατηχημένος στις ιδέες που θα προέβαλε στην Εταιρεία, από τον Κωνσταντίνο Ράδο, έμπορο στη Ρωσία, γεννημένο στο Τσεπέλοβο των Ιωαννίνων. Ο Ράδος είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, όπου μυήθηκε στον καρμποναρισμό, και είχε προσπαθήσει να ιδρύσει το 1812στη Μόσχα ελληνική επαναστατική εταιρεία, υπολογίζοντας στα πρώτα μέλη της και τον Σκουφά.[2] Ο Σκουφάς ανέλαβε τη διάδοση και την κατήχηση μελών από το πλήθος των ομογενών της Ρωσίας. Μερικά από τα μέλη που μύησε ήταν ο Γεώργιος Σέκερης, ο Αντώνιος Κομιζόπουλος, ο Νικόλαος Γαλάτης και ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος. Αρχικά, οι προσπάθειές του στη Μόσχα και την Πετρούπολη δεν ευδοκίμησαν, αλλά στη συνέχεια βρήκε ανταπόκριση στηνΟδησσό, στις αρχές του 1816.
Στην Οδησσό, ο Νικόλαος Σκουφάς συνεργάστηκε με τον Άνθιμο Γαζή, ο οποίος τελικά είχε αναλάβει έναν πολύ αποφασιστικό ρόλο στη διάδοση της Φιλικής Εταιρείας, αναθέτοντάς του τη μύηση κλεφτών και αρματολών της Στερεάς Ελλάδας. Ο ίδιος ανέλαβε να διαδώσει την ιδέα της Φιλικής Εταιρείας στην Πελοπόννησο, περνώντας για αυτόν ακριβώς το σκοπό από την Κωνσταντινούπολη.
Το 1818 με προτροπή του Σκουφά, η έδρα της Φιλικής Εταιρείας μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Σκουφάς μύησε τον Παναγιώτη Σέκερη (αδελφό τού ήδη μυημένου Γεωργίου Σέκερη) ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην χρηματοδότηση του έργου της Εταιρείας. Ο Σκουφάς ισχυριζόταν ότι η έδρα της Εταιρείας έπρεπε να μεταφερθεί στην Πελοπόννησο παρά τις αντιρρήσεις των άλλων δύο συνιδρυτών[3] .
Ωστόσο, η κακή υγεία του δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει την αποστολή του. Πέθανε στις 31 Ιουλίου 1818 στο Μέγα Ρεύμα της Κωνσταντινούπολης και τάφηκε στον τοπικό ναό των Ταξιαρχών.
Το όνομά του έχει δοθεί σε δρόμο στο κέντρο της Αθήνας, στο Κολωνάκι.
Αδαμάντιος Κοραής
ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ (1748-1833)
Ο Αδαμάντιος Κοραής γεννήθηκε στη Σμύρνη και η οικογένειά του καταγόταν από τη Χίο. Μεγάλωσε σε περιβάλλον λογίων και αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή επί διευθύνσεως του Ιερόθεου Δενδρινού. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εκμάθηση ευρωπαϊκών γλωσσών. Το 1772 έφυγε για το 7, τυπικά για να εργαστεί στις επιχειρήσεις του εμπόρου Στάθη Θωμά, ουσιαστικά όμως για να διευρύνει τους πνευματικούς και κοινωνικούς του ορίζοντες. Δέκα χρόνια αργότερα κατόρθωσε παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της οικογένειάς του να φύγει στο Μομπελιέ της Γαλλίας για σπουδές ιατρικής (τις οποίες ολοκλήρωσε το 1787, οπότε αναγορεύτηκε διδάκτωρ). Εκεί μυήθηκε στο πνεύμα του γαλλικού Διαφωτισμού και αφοσιώθηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής γραμματείας. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση που αντιμετώπισε μετά το θάνατο των γονιών του ένα χρόνο αργότερα, τον ανάγκασε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μετάφραση. Από το 1788 και ως το τέλος της ζωής του έζησε στο Παρίσι και έζησε από κοντά τη Γαλλική Επανάσταση, τα γεγονότα της οποίας επηρέασαν καθοριστικά τη σκέψη του. Μέλος της Εταιρείας των Παρατηρητών του Ανθρώπου, ανέπτυξε φιλογαλλική δράση, μετέφρασε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και άλλα φιλελεύθερα νομικά και πολιτικά κείμενα. Το ενδιαφέρον του για την πολιτική κατάσταση στο νέο ελληνικό κράτος, αν και από απόσταση, τον συντρόφεψε ως τα τελευταία χρόνια του, οπότε τήρησε πολεμική στάση έναντι της διακυβέρνησης του Καποδίστρια. Παράλληλα ο Κοραής εξελίχθηκε σε κεντρική μορφή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, εμβαθύνοντας περισσότερο στις φιλολογικές και γλωσσολογικές μελέτες και διευρύνοντας τον κύκλο των γνωριμιών του με γάλλους και έλληνες ομογενείς. Στις αρχές του 19ου αιώνα οδηγήθηκε σταδιακά στη διαμόρφωση μιας θεωρίας για το νεοελληνικό γλωσσικό ζήτημα, γνωστής ως θεωρία της «μέσης οδού», η οποία αποτέλεσε σημείο αναφοράς και είχε ποικίλες επιπτώσεις στη μετέπειτα εξέλιξη της νεοελληνικής γλώσσας και γραμματείας.
Εργογραφία
• Άσμα πολεμιστήριον των εν Αιγύπτω περί ελευθερίας μαχομένων Γραικών. Παρίσι, 1800.
• Σάλπισμα πολεμιστήριο. Παρίσι, 1801 (και επαυξημένη έκδοση, Παρίσι, 1821).
• Ομήρου Ιλιάδος, ραψ. Α΄-Δ΄. Παρίσι, 1811-1820 (στα Προλεγόμενα συμπεριλαμβάνεται και ο Παπατρέχας).
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
(Ψευδώνυμο: Ιωαννίδης ή Ιωακείμ)
Στυλοβάτης της Φιλικής Εταιρίας Πολιτικός Σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη
Ο Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1790, όπου έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Το 1808 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, και σε ηλικία 20 χρόνων μετέβη στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος στο εμπορικό του Θανάση Σέκερη.
Στην Οδησσό γνώρισε τους πρώτους Φιλικούς (Σκουφά, Τσακάλωφ, Ξάνθο), μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Σκουφά και θεωρείται ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας. Ο Εμμανουήλ Ξάνθος στέλνει στην Εθνοσυνέλευση το 1843 μια ιδιόγραφη αναφορά η οποία φυλάσσεται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, με αριθμό 9142 και στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι πρώτοι συσκεφθέντες και αρχίσαντες το έργον εις Οδησσόν κατά τον Νοέμβριο του 1814 έτους, ήσαν τέσσερα άτομα, ο Νικόλαος Σκουφάς εκ της Άρτης, ο Αθανάσιος Φίρου Τσακάλωφ, Ιωαννίτης, ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Πελοποννήσιος και ο Εμμανουήλ Ξάνθος εκ της Πάτμου…». Μετά το 1818 (θάνατος Σκουφά – μετάβαση Τσακάλωφ στην Ιταλία) έμειναν με τον Ξάνθο οι στυλοβάτες της Φιλικής Εταιρείας.
Κατήχησε στη Φιλική Εταιρεία ανθρώπους οικονομικά ισχυρούς (Παναγιώτη Σέκερη, Ασημάκη Κροκιδά) που λειτούργησαν, ως οικονομικοί ενισχυτές της Εταιρείας, αλλά και άλλους σημαντικούς αγωνιστές (Αναγνωσταρά, Δημητρόπουλο, Νεόφυτο Δούκα). Ως εκ τούτου θεωρείται ανεκτίμητη η προσφορά του στην προκοπή της Εταιρείας και στην προετοιμασία του Μεγάλου Σηκωμού του Γένους.
Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος έπεισε το Δημήτριο Υψηλάντη να κατέβη στο Μοριά και τον συνόδευσε από την Αυστρία του Μέτερνιχ στην επαναστατημένη Ελλάδα, με διαβατήρια που εξέδωσε ο Ρώσος διοικητής Ίντσωφ. Ο Αναγνωστόπουλος ταξίδεψε με το όνομα Σωστοπόπουλος Αθανάσιος, έμπορος, και ο Υψηλάντης με το όνομα Χαρίτος, Διευθυντής του Εμπορικού οίκου .
Έφθασαν στο Μοριά στις 19 Ιουνίου 1821 και ήταν ο πολιτικός σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη, ώστε να μην μπορούν εύκολα να τον αποπροσανατολίσουν οι κοτζαμπάσηδες, καθότι ήταν ενημερωμένος για τις πρακτικές των προκρίτων. «Πολεμούμε, για να ζήσουμε κι εμείς και να τους κάνουμε να ζήσουνε κι αυτοί (οι Τούρκοι) κάτω από νόμους δίκαιους, ανθρωπινούς. Εμείς δεν πολεμάμε τους Τούρκους, τα άτομά τους, μα κατά της Τυραννίας», έλεγε ο Αναγνωστόπουλος εξηγώντας το πλατύ νόημα του Ελληνικού αγώνα, τον οποίο τοποθετούσε πάνω από φυλετικά και εθνικά μίση. Η συγκεκριμένη στάση ζωής οδήγησε στον παραγκωνισμό τόσο του Δ. Υψηλάντη όσο και του ίδιου του Αναγνωστόπουλου.
Στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε «έκτακτος επίτροπος Ηλείας» και από το 1831 ως το 1843 διετέλεσε διαδοχικά Διοικητής Σπάρτης, Σύρου, Εύβοιας και Θήρας. Το 1843 διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα Νομάρχης Λακωνίας και Μεσσηνίας.
Πέθανε το 1854 στην Αθήνα από χολέρα, επιδημία που είχε μεταδοθεί στην πρωτεύουσα από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα κατοχής.
Ιωάννη Βαρβάκη, του Ψαριανού κουρσάρου
Τη συναρπαστική ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη, του Ψαριανού κουρσάρου που έγινε μεγάλος εθνικός ευεργέτης .Ο σπουδαίος ευεργέτης γεννήθηκε στα Ψαρά το 1745 επί Τουρκοκρατίας με το επίθετο Λεοντίδης.Η εκπομπή εξηγεί πώς βγήκε το παρατσούκλι «Βαρβάκης» από ένα παιδικό πείραγμα των συνομήλικων του και τι σχέση έχει με το αρπακτικό γεράκι του Αιγαίου, τον Μαυροπετρίτη.Πίσω στον 18ο αιώνα, όταν η Μεσόγειος ήταν μια επικίνδυνη θάλασσα, με πειρατές που καιροφυλακτούσαν σε κάθε στενό.Η Γαλλία και η Αγγλία διεκδικούσαν την κυριαρχία στους εμπορικούς θαλάσσιους δρόμους και ζήτησαν βοήθεια από τους Έλληνες.Ο Βαρβάκης ήταν από τους πρώτους Ψαριανούς που έγινε κουρσάρος, έχοντας αρχικά την αγγλική σημαία στο πλοίο του.Ο Βαρβάκης ήταν από τους πρώτους Ψαριανούς που έγινε κουρσάρος, έχοντας αρχικά την αγγλική σημαία στο πλοίο του και στη συνέχεια τη ρωσική.Ιστορικοί και ερευνητές μιλούν για τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768 και το «ελληνικό» σχέδιο της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Μ. Αικατερίνης, που επιθυμούσε να ξαναδημιουργήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.Στο Τσεσμέ, με τη συμβολή του Ιωάννη Βαρβάκη, ο οθωμανικός στόλος υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή του μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.Με συμμάχους τους Έλληνες, που άρχισαν να ξεσηκώνονται απέναντι στον τουρκικό ζυγό, το Αιγαίο έγινε πεδίο μάχης.Η έρευνα καταγράφει πως ο Βαρβάκης, που είχε καταφέρει να γίνει πετυχημένος έμπορος και κουρσάρος, αποφασίζει το 1770 να ακολουθήσει τον ρωσικό στόλο στην Πελοπόννησο.Ο ψαριανός, γνωρίζοντας τους θαλάσσιους δρόμους, κέρδισε την εμπιστοσύνη του ναυάρχου Ορλόφ και πρωταγωνίστησε στη ναυμαχία του Τσεσμέ.Με τη συμβολή του Ιωάννη Βαρβάκη, ο οθωμανικός στόλος υπέστη την μεγαλύτερη καταστροφή του μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.Ο Ιωάννης Βαρβάκης ονομάστηκε «εθελοντής ήρωας του Τσεσμέ».Ερευνητές και ιστορικοί περιγράφουν το τεράστιο ταξίδι του Ιωάννη Βαρβάκη στη ενδοχώρα της Ρωσίας και την προσπάθειά του να συναντήσει προσωπικά την αυτοκράτειρα.Αυτό το κατάφερε μετά την τυχαία συνάντησή του με τον θρυλικό Γκρικγόρι Ποτέμκιν. Κέρδισε τον σεβασμό του και του άνοιξε την πόρτα της Μ. Αικατερίνης.Η συνάντησή του Βαρβάκη με τον θρυλικό Γκρικγόρι Ποτέμκιν του ανοίγει την πόρτα της αυτοκράτειρας και έτσι ο δαιμόνιος Ψαριανός ξεκινά να χτίζει την δική του επιχειρηματική αυτοκρατορία στο Αστραχάν της Κασπίας θάλασσας.Η τσαρίνα γοητεύτηκε από τον Ιωάννη Βαρβάκη και του παραχώρησε γενναία προνόμια για την εγκατάσταση του Έλληνα στο Αστραχάν της Κασπίας θάλασσας.Σε αυτήν την περιοχή, ξεκίνησε την επιχειρηματική δραστηριότητά του. Η εκπομπή περιγράφει πως ο δαιμόνιος έλληνας βρήκε το χαβιάρι, που ήταν ένα άγνωστο τοπικό προϊόν και το ανέδειξε σε έδεσμα της υψηλής κοινωνίας.Η τσαρίνα γοητεύτηκε από τον Ιωάννη Βαρβάκη και του παραχώρησε γενναία προνόμια για την εγκατάσταση του Έλληνα στο Αστραχάν της Κασπίας θάλασσας Ο Ιωάννης Βαρβάκης, υπήρξε πρωτοπόρος.Αρνήθηκε να πάρει στη δούλεψή του δουλοπάροικους και προσέλαβε μισθωτούς εργάτες. Έτσι κατήργησε τη δουλεία στη Ρωσία, 85 χρόνια, προτού την καταργήσει επίσημα η Αυτοκρατορία.Η εκπομπή αναλύει την κοινωνική δράση του Ιωάννη Βαρβάκη, που ήρθε σε επαφή με λόγιους της εποχής και συνειδητοποίησε ότι η παιδεία και η μόρφωση ήταν καθοριστικές για την απελευθέρωση της Ελλάδας.
Με τα χρήματα που απέκτησε, ευεργέτησε τόσο τη Ρωσία, όπου έζησε σχεδόν 50 χρόνια, αλλά και την πατρίδα του, ενώ την εποχή που η Ελληνική Επανάσταση γινόταν πραγματικότητα, χρηματοδότησε τον απελευθερωτικό αγώνα.Η «Μηχανή του Χρόνου» αναλύει την κοινωνική και εθνική δράση του Ιωάννη Βαρβάκη.Ο Βαρβάκης μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και χρηματοδότησε τον απελευθερωτικό αγώναΗ «Μηχανή του Χρόνου», αναφέρεται στο άδικο τέλος του μεγάλου εθνικού ευεργέτη, που το 1824 επέστρεψε στην Ελλάδα.Σε μεγάλη ηλικία και με την Ελλάδα διχασμένη σε ρωσικό, αγγλικό και γαλλικό κόμμα, ο Βαρβάκης κατηγορήθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση για κατασκοπεία.Δυσαρεστημένος, αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία.Δεν το κατάφερε και πέθανε στην Αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο.
Μακρυγιάννης
(Αβορίτι Δωρίδας 1797 – Αθήνα 1880)
Αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός και δραστήριο πολιτικό πρόσωπο μετά
από τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, αυτοδίδακτος συγγραφέας Απομνημονευμάτων.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Τριανταφυλλοδημήτρης.
Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τότε αφοσιώθηκε στον Αγώνα.
Πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Κατά τους εμφύλιους τάχθηκε στο πλευρό των κυβερνητικών και μετά εισέβαλε στην Πελοπόννησο και έμεινε εκεί για να οργανώσει την άμυνα εναντίον του Ιμπραήμ.
Υπερασπίστηκε ηρωικά την Ακρόπολη, όπου τραυματίστηκε τρεις φορές.
Η επαναστατική του δράση κλείνει με τη συμμετοχή του στις επιχειρήσεις
του Πειραιά το 1827.
Με τον ερχομό του Καποδίστρια διορίστηκε «Γενικός αρχηγός Σπάρτης». Δυσανασχετώντας για την απραξία της θέσης άρχισε να γράφει τα «Απομνημονεύματα» (1829).
Χαιρέτησε με θερμά λόγια την άφιξη του Όθωνα, γρήγορα όμως απογοητεύτηκε και στράφηκε στην καλλιέργεια της γης.
Ως δημοτικός σύμβουλος έπεισε το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας το 1837 να υποβάλει στον Όθωνα αναφορά για την παραχώρηση Συντάγματος.
Η πράξη του αυτή οδήγησε στην παύση του, διάλυση του δημοτικού συμβουλίου και στον κατ” οίκον περιορισμό του ίδιου.
Απ” το παλάτι θεωρήθηκε ως ο κύριος οργανωτής της συνωμοτικής κίνησης που οδήγησε στην Eπανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.
Το Μάρτιο του 1853 δικάστηκε από στρατοδικείο για έσχατη προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποφυλακίστηκε αργότερα με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη.
Μετά την έξωση του Όθωνα του ξαναδόθηκε ο τίτλος του αντιστρατήγου (1864).
Πετιμεζαίοι ή Πετμεζαίοι
Μέλη της ομώνυμης ιστορικής οικογένειας που καταγόταν από την Ήπειρο, αλλά κατέφυγε στην Αχαΐα λόγω των τουρκικών διώξεων.
Οι σπουδαιότεροι: Αθανάσιος, Αναγνώστης, Βασίλειος, Θρασύβουλος, Κωνσταντίνος, Νικόλαος. Αυτοί και αρκετοί άλλοι πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην πατρίδα πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821.
Ο Αναγνώστης (Σουδενά Καλαβρύτων 1765-Βασιλικά Κορίνθου 1822), φιλικός και αγωνιστής του 1821. Πολέμησε με το Θ. Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς. Σκοτώθηκε σε τουρκική ενέδρα μαζί με το δεκαεφτάχρονο γιο του.
Ο Βασίλειος (Σουδενά Καλαβρύτων 1785-Αίγιο 1872), φιλικός και αγωνιστής, στρατιωτικός και πολιτικός. Πληρεξούσιος στις Eθνοσυνελεύσεις, στρατηγός, βουλευτής, γερουσιαστής, διετέλεσε ακόμη επίτιμος υπασπιστής του Γεωργίου Α΄.
Ο Κωνσταντίνος (Σουδενά Καλαβρύτων 1764-1825), κλεφταρματολός, φιλικός, αγωνιστής του 1821. Φιλικός, με πλούσια δράση, εκλέχθηκε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις Επιδαύρου και Aστρους. Στους εμφύλιους πολέμους συντάχθηκε με τους στρατιωτικούς, προκαλώντας την οργή των πολιτικών.
Ο Νικόλαος (Σουδενά Καλαβρύτων 1790-Καλάβρυτα 1865), φιλικός, αγωνιστής του 21, στρατιωτικός, πολιτικός. Συνδέθηκε με το Θ. Κολοκοτρώνη και συμπολέμησε με τον Οδ. Ανδρούτσο. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση του 1844 και επανειλημμένα βουλευτής.
Λιδωρίκης
Eπώνυμο οικογενείας από τη Δωρίδα.
Μέλη της ανέπτυξαν εθνική δραστηριότητα στα προεπαναστατικά χρόνια, αγωνίστηκαν στην Επανάσταση του 1821 και αναδείχτηκαν στην πολιτική και στα γράμματα στα νεότερα χρόνια.
Ως Γενάρχης της αναφέρεται ο κοτζαμπάσης της περιφέρειας Λιδωρικίου
Αναγνώστης Λιδωρίκης (1767 1827).
Ο γιος του Αναστάσιος Λιδωρίκης (1797 1845) ήταν από τους αξιολογότερους αγωνιστές της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας, και αντιπροσώπευε τη Δωρίδα στις εθνοσυνελεύσεις. Ο άλλος του γιος Παναγιώτης Λιδωρίκης (1800 1860) έδρασε κυρίως
ως γερουσιαστής κατά τη βασιλεία του Όθωνα.
Comentários