Αφιέρωμα τους ήρωες της Ελληνικής επανάστασης του 1821..10..
- Κων/να Σαραντοπούλου
- Apr 6
- 6 min read
Updated: Apr 7
Αντώνιος Γεωργαντάς
Αγωνιστής του ’21 και πολιτικός. Πληρεξούσιος και Βουλευτής Λιβαδειάς κατ’ επανάληψη και Πρόεδρος της Βουλής…
Αγωνιστής του ’21 και πολιτικός. Πληρεξούσιος και Βουλευτής Λιβαδειάς κατ’ επανάληψη και Πρόεδρος της Βουλής από τις 21 Δεκεμβρίου 1849 έως τις 27 Ιουλίου 1850.
Ο Αντώνιος Γεωργαντάς γεννήθηκε στη Θήβα τον Μάρτιο του 1799 και μεγάλωσε στη Λιβαδειά. Κατά τη διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821 διατηρούσε με δικά του έξοδα στρατιωτικό σώμα 120 ανδρών και πήρε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Έως το 1826 υπηρέτησε υπό τους Αθανάσιο Διάκο, Οδυσσέα Ανδρούτσο, του οποίου διετέλεσε «γραμματικός» και τον Ιωάννη Γκούρα, ενώ ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του επαρχιακού ταμείου. Το 1827 ακολούθησε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον Δημήτριο Υψηλάντη, ενώ από το 1828 έως το 1830 ήταν ενταγμένος στο επιτελείο του στρατηγού Τζωρτζ στη Δυτική Στερεά Ελλάδα. Πήρε μέρος ως πληρεξούσιος Λειβαδιάς σε όλες τις εθνοσυνελεύσεις της Επαναστάσεως, καθώς και στην Εθνοσυνέλευση του Άργους το 1831.
Στάθηκε στο πλευρό του Ιωάννη Καποδίστρια από την πρώτη στιγμή της άφιξής του στην Πελοπόννησο και επί Όθωνος ονομάστηκε τιμητικά συνταγματάρχης της Φάλαγγας, την οποία αποτελούσαν παλαίμαχοι αγωνιστές. Στο διάστημα της βασιλείας του Όθωνα ασχολήθηκε με την πολιτική. Αρχικά ως δήμαρχος Λεβαδείας (1836) και στη συνέχεια ως πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου της ευρύτερης περιοχής. Τάχθηκε στο πλευρό του Μακρυγιάννη κι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843. Συμμετείχε ως πληρεξούσιος Λειβαδιάς στην Α” Εθνοσυνέλευση, που συγκλήθηκε αμέσως μετά. Στη συν¬έχεια εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Λιβαδειάς, κατά τις περιόδους 1844-1853, 1859-1862 και 1872-1874.
Στις 21 Δεκεμβρίου 1849 εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής, επί πρωθυπουργίας Αντωνίου Κριεζή, θέση την οποία διατήρησε έως τις 27 Ιουλίου 1850. Το 1860 διορίστηκε από τον Όθωνα γερουσιαστής και τον επόμενο χρόνο νομάρχης Ναυπλίας. Ήταν από εκείνους που υποστήριξαν τον Όθωνα μέχρι την έξωσή του το 1862.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του, που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Παρνασσός και Πανδώρα. Ήταν νυμφευμένος με την κόρη του προκρίτου της Λιβαδειάς Ιωάννη Λογοθέτη, η οποία ανέπτυξε αξιόλογη κοινωνική δραστηριότητα στα χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Ο Αντώνιος Γεωργαντάς πέθανε στις 15 Ιανουαρίου 1884, σε ηλικία 85 ετών.
Αθανάσιος Τσακάλωφ
Τσακάλωφ Αθανάσιος (Γιάννενα,1788 – Μόσχα, 1851 )
Eνας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας. Γιος του Νικηφόρου Τεκελή. Aναγκάστηκε να καταφύγει στη Ρωσία πριν τελειώσει τις σπουδές του κι από εκεί στο Παρίσι αφού προηγουμένως άλλαξε το επώνυμό του σε Τσακάλωφ. Το 1813 επέστρεψε στην Ρωσία και συναντήθηκε στην Οδησσό με τον Νικόλαο Σκουφά και τον Εμμανουήλ Ξάνθο. Λίγο αργότερα 1814 ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία.Oταν το 1821 ανέλαβε την ηγεσία ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Τσακάλωφ έσπευσε στη Μολδοβλαχία, από την Πίζα όπου βρισκόταν, για να συμμετάσχει στον αγώνα και συνόδευσε το Δ. Υψηλάντη στην Ελλάδα ως υπασπιστής του. Ο Τσακάλωφ με σημαντική συμβολή στην προετοιμασία του Αγώνα, δεν αναμίχθηκε στο πολιτικά πράγματα και δεν ανέλαβε διοικητικές ή άλλες θέσεις. Μόνο μετά την άφιξη του Καποδίστρια τον βρίσκουμε υπάλληλο του Γενικού Φροντιστηρίου και πληρεξούσιο της Ηπείρου στη Δ Eθνοσυνέλευση του “Aργους (1829 ). Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου και πέθανε το 1851 χωρίς καμιά ανάμειξη στα κοινά.
Ανδρέας Λόντος
Λόντος Ανδρέας – (Βοστίτσα Αιγίου 1786 Αθήνα 1846)
Πρόκριτος, φιλικός και πολιτικός. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Πολέμησε στην Α πολιορκία του Μεσολογίου. Αναμίχθηκε ενεργώς στα πολιτικά πράγματα σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Πρωτοστάτησε στην προετοιμασία του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου και μετά την επιτυχία του ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Μεταξά.
Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, γεννημένος στο Αίγιο. Ήταν γιός του Σωτηράκη Λόντου και καταγόταν απο ισχυρή οικογένεια προυχόντων της Βοστίτσας. Σπούδασε στο σχολαρχείο της Βοστίτσας, το οποίο διεύθυνε ο Ευστάθιος Παλαμάς.
Μετά τον αποκεφαλισμό του πατέρα του από τους Τούρκους, ο Ανδρέας Λόντος αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη. Σύναψε φιλία με τον νέο Μόρα – Βαλεσή Σακήρ Αχμέτ και το 1818 ξαναγύρισε στην Βοστίτσα, αυτή τη φορά με τον τίτλο του καζά. Η πολιτεία του υπήρξε αρίστη. Έλληνες και Τούρκοι βρίσκουν σ’ αυτόν προστασία Η φήμη του επε-κτείνεται έξω από τα όρια της επαρχίας του. Διεκρίνετο για την πολιτική του οξύνοια, το θάρρος και την ευφράδειά του. Γνώριζε άπταιστα την Τουρκική γλώσσα. Ήταν πράος, μετριοπαθής, συνετός, σταθερός, δραστήριος και γενναίος. Μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία, από τον Πελοπίδα, και εργάστηκε για την προπαρασκευή της επανάστασης λαμβάνοντας μέρος στη Μυστική Συνέλευση της Βοστίτσας.
Μετά την έκρηξη της Επανάστασης τεθείς επικεφαλής του δικού του στρατιωτικού σώματος από 200 οπλοφόρους εισέρχεται στην Πάτρα, φέροντας την αυτοσχέδια κόκκινη σημαία του με τον μαύρο σταυρό. Μεγαλωμένος στους κόλπους πλούσιας οικογένειας ουδέποτε σκέφθηκε το χρήμα, το οποίο εξόδευε μέχρι σπατάλης για τις ατομικές ανάγκες του και τις διασκεδάσεις. Διατηρούσε δικό του στρατιωτικό σώμα καθόλη τη διάρκεια της Επανάστασης και εκτός από την πολιορκία της Πάτρας συμμετείχε στην πολιορκία του Μεσολογγίου και στις εκστρατείες στην ανατολική και δυτική Ελλάδα.
Ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος, στα απομνημονεύματά του γνωστά ως «απομνημονεύματα Φωτάκου», διαβάζουμε:
«Αἱ ἐκδουλεύσεις τοῦ στρατηγοῦ τούτου ἐντὸς τῆς Πελοποννήσου καὶ ἐκτὸς αὐτῆς εἰς Μεσολόγγιον εἶναι γνωσταί. Εἰς τὴν πολιορκίαν τῶν Πατρῶν ἔλαβε μέρος, καὶ ἐπολέμησε καὶ αὐτὸς τὰ λείψανα τοῦ στρατοῦ τοῦ Δράμαλη κατὰ τὴν Ἀκράταν. Πολλαῖς δὲ φοραῖς ἀντιπροσώπευε τὸν Γενικὸν ἀρχηγὸν Θ. Κολοκοτρώνην ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰμβραὴμ πασᾶ. Ἐψηφίσθη Γερουσιαστὴς τῆς Πελοποννήσου, ἀλλὰ δὲν ὑπῆγεν εἰς τὴν Τριπολιτσᾶν, ἐστάλη ὅμως ἀντιπρόσωπός του ὁ Κωνσταντῖνος Δημητρίου. Ἐν τῇ ἀρχῇ τῆς ἐπαναστάσεως ἡ βαρύτης τοῦ ὀνόματός του πολὺ ἐχρησίμευσε. Κατεδιώχθη δὲ καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν τοῦ Κουντουργιώτη, καὶ ἔφυγεν ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ οἱ ἄλλοι οἱ λοιποὶ ἐφυλακίσθησαν εἰς τὴν Ὕδραν.»
Αξιοσημείωτη ήταν η μεγαλοδωρία του Λόντου κατά τον Αγώνα. Διέθετε όλα του τα υπάρχοντα χωρίς φειδώ. Κάποτε μάλιστα, που ο Οδυσσέας Ανδρούτσος του παρατήρησε «να κρατήσει και παραπίσω τα χρήματά του, για να μην ψωμοζητήσει το σπίτι του», ο Λόντος του απάντησε: «Πλούτη μου είναι η Πατρίδα ! Χωράφια μου είναι η Ελλάδα!»
Η φιλοτιμία του, ο πατριωτικός του ζήλος, τα γενναία του φρονήματα, η δραστηριότης και η ωφελιμότης του στον Αγώνα, η στρατιωτική του δράσις εντός και εκτός της Πελοποννήσου-έλαβε μέρος σε 17 μάχες και πολιορκίες – και η αξιοσύνη του η στρατιωτική, για την οποία προήχθη επάξια στον βαθμό του στρατηγού, αποδεικνύονται ανάγλυφα και από τα αντίστοιχα έγγραφα της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος, με τα οποία ταυτοχρόνως εκφράζονται και οι ευχαριστίες του ‘Εθνους προς αυτόν.
Στα χρόνια του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια συνεργάστηκε με τους αντιπολιτευόμενους στην Ύδρα. Ο Λόντος αποδοκίμασε τη δολοφονία του Καποδίστρια και με την άφιξη του Όθωνα εμφανίστηκε ως ηγετικό στέλεχος του Αγγλικού Κόμματος. Το 1833 μετακόμισε στο Ναύπλιο, προκειμένου να συναντήσει τον βασιλιά Όθωνα κατά την άφιξη του.
Το 1835 ο Όθων τον διορίζει συνταγματάρχη και στη συνέχεια στρατιωτικό επιθεωρητή. Μέχρι το 1841, ο Λόντος, ως σύμβουλος Επικρατείας δεν αντέδρασε στην πολιτική του Όθωνα, αλλά βαθμιαία άλλαξε τάση και συντάχθηκε με τα φιλελεύθερα αιτήματα για παραχώρηση Συντάγματος, συμμετέχοντας έτσι στις προετοιμασίες του κινήματος. Με τα δημοκρατικά του ιδεώδη συμβάδιζε και η αγάπη του για την Ελευθερία, καρπός της οποίας ήταν η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, στην οποία σαν φανατικός φιλελεύθερος, εκπροσωπών το Αγγλικό κόμμα, έλαβε μέρος και πρωτοστάτησε με τον Καλλέργη και τον Μακρυγιάννη για την απονομή των συνταγματικών ελευθεριών στον ελληνικό λαό. Υπήρξε ο πρωτοστάτης των δύο εποχών, της Επαναστάσεως της 25ης Μαρτίου του 1821 και της Συνταγματικής Επαναστάσεως της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.
Στην κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά ανέλαβε το υπουργείο Στρατιωτικών και αντιπρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης για το Σύνταγμα του 1844. Στις εκλογές του 1845 εκλέχτηκε βουλευτής, αλλά με παρεμβάσεις των ανακτόρων και του Κωλέττη, έχασε την έδρα. Απογοητευμένος από την αχαριστία των τότε ιθυνόντων αποσύρθηκε από την πολιτική, ενώ «κατετρύχετο υπό της πενίας και εστερείτο και των αναγκαιοτάτων».
Αυτοκτόνησε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1846. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Αίγιο, και συγκεκριμένα στο σπίτι του αδερφού του Λουκά, στις 15 Οκτωβρίου αλλά δεν τάφηκε με εκκλησιαστικό τελετουργικό εξαιτίας της απαγόρευσης που είχε επιβληθεί από την κυβέρνηση Κωλέττη. Τελικά η κηδεία του πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1847, αμέσως μετά τον θάνατο του Κωλέττη. Ετάφη τιμητικά στο Αίγιο στην εμφανή θέση του περιβόλου του μητροπολιτικού ναού της Φανερωμένης.
Comments